Το IFG στηρίζει το 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης

Διαδικτυακά ξεκινά το 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το οποίο φέτος θα μας συντροφεύσει μέχρι το καλοκαίρι, προσφέροντας διαδικτυακές προβολές και αφιερώματα τον Μάρτιο, από τις 4 έως τις 14 Μαρτίου και δια ζώσης και διαδικτυακές προβολές τον Ιούνιο.

Το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος στηρίζει έμπρακτα και τη φετινή έκδοση και σας προτείνει έναν οδηγό για τις 11 ταινίες στις οποίες η Γαλλία συμπεριλαμβάνεται στις χώρες παραγωγής, από τα τμήματα Προορισμός: Ταξίδι, Top Docs, NextGen.

Για να παρακολουθήσετε τις ταινίες, συνδεθείτε στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και επιλέξτε τις ταινίες που σας ενδιαφέρουν.

Το εισιτήριο για μια διαδικτυακή προβολή είναι 3€ και έχετε 24 ώρες για να ολοκληρώσετε την προβολή της ταινίας, από τη στιγμή που θα πατήσετε play. Οι προβολές του τμήματος NextGen είναι δωρεάν για το κοινό.

Καλό φεστιβάλ σε όλ@!

Προορισμός: Ταξίδι

Voyage au Congo (Ταξίδι στο Κονγκό), του Marc Allégret (Γαλλία / 1927 / 117 min.)
Σύντροφος και συνταξιδιώτης του συγγραφέα Αντρέ Ζιντ στις γαλλικές αποικίες της κεντρικής Αφρικής, ο Μαρκ Αλεγκρέ αποφάσισε να φιλμάρει τη δεκάμηνη περιπέτεια στην εξωτική ήπειρο, αφαιρώντας ωστόσο εντελώς το στοιχείο της περιπέτειας. Σε αντίθεση με το νεοσύστατο τότε είδος ταινιών όπως ο Νανούκ του Βορρά, που χρησιμοποιούσε στοιχεία αγωνίας και ανήγαγε τη δράση σε έπος, ο Αλεγκρέ, που δεν είχε τεχνική κινηματογραφική κατάρτιση, υπήρξε πρωτοπόρος δημιουργώντας ένα ντοκιμαντέρ καθαρά εθνογραφικού ενδιαφέροντος. Η κάμερά του διεισδύει με ευγένεια καταγράφοντας τη ματιά ενός λευκού σε έναν κόσμο φυσικής και πνευματικής αγνότητας, με έναν τρόπο που ουσιαστικά άνοιξε την πόρτα σε ένα νέο κινηματογραφικό είδος.

Si j’avais quatre dromadaires (Αν είχα τέσσερις καμήλες), του Chris Marker (Γαλλία, Δυτική Γερμανία / 1966 / 49 min.)
Αφήγηση εμπειριών συνοδευόμενη από ακίνητες εικόνες, από τις αμέτρητες που τράβηξε με τη φωτογραφική μηχανή του ο Κρις Μαρκέρ στα ταξίδια που έκανε σε 26 συνολικά χώρες. Λίγα χρόνια μετά τη μελλοντολογική μικρού μήκους ταινία La Jetée, ο Μαρκέρ δοκίμασε ξανά την τεχνική της παράθεσης φωτογραφιών, αυτή τη φορά για ένα ντοκιμαντέρ ως μέρος του πειραματισμού του στη φόρμα του είδους. Το αποτέλεσμα ήταν κάτι πολύ περισσότερο από ένα ταξιδιωτικό ημερολόγιο, καθώς οι αφηγήσεις του δημιουργού και οι ετερόκλητες εικόνες (από το Άγιον Όρος ως την Κίνα) γίνονται συστατικά ενός σφιχτοδεμένου μοντάζ που ενώνει μικρές ιστορίες για χάρη της ευρύτερης εικόνας. Μια ανάλυση κοινωνικών, πολιτικών και πολιτιστικών αντιθέσεων που είναι εμφανείς στα μάτια του επισκέπτη και ταυτόχρονα συνδέουν το μικρό πλανητικό χωριό.

Route One USA (Route One ΗΠΑ), του Robert Kramer (Ηνωμένο Βασίλειο, Γαλλία, Ιταλία / 1989 / 255 min.)
Ο σκηνοθέτης Ρόμπερτ Κρέιμερ επιστρέφει στις ΗΠΑ μετά από χρόνια απουσίας στο εξωτερικό, και μαζί με έναν φίλο του (που τον υποδύεται ο ηθοποιός και ακτιβιστής Πολ Μακ Άιζακ) αποφασίζουν να ταξιδέψουν στην απέραντη ενδοχώρα. Στον δρόμο γνωρίζουν πολλούς και διαφορετικούς χαρακτήρες. Όσο ακριβώς αλλάζει έναν άνθρωπο η διαδικασία ενός μεγάλου ταξιδιού, άλλο τόσο τον επηρεάζει η η διαδικασία της επιστροφής και της προσαρμογής σε όσα άλλαξαν στον χρόνο που αυτός έλειπε. Το Route One ΗΠΑ, ένα υβρίδιο μυθοπλασίας και τεκμηρίωσης, βλέπει την Αμερική του Ρίγκαν και των ’80s από τη ματιά του εξωτερικού παρατηρητή, προσπαθώντας να κατανοήσει συμπεριφορές και πολιτικές που γίνονται πια δημοφιλείς και αναμενόταν να καθορίσουν τη χώρα τα επόμενα χρόνια.

Là-bas (Εκεί κάτω), της Chantal Akerman (Βέλγιο, Γαλλία / 2006 / 78 min.)
Η Σαντάλ Ακερμάν ήθελε πολλές φορές στην καριέρα της να μιλήσει για την εβραϊκή καταγωγή της, θεωρούσε όμως πως η αντικειμενικότητα της απόστασης που είχε από το κράτος του Ισραήλ δεν βοηθούσε. Όταν βρέθηκε σε ένα παραθαλάσσιο διαμέρισμα του Τελ Αβίβ πρώτη φορά στη ζωή της, άδραξε την ευκαιρία για μια γενναία εσωτερική εξομολόγηση. Μέσα από τους τέσσερις τοίχους, χωρίς επαφή με άλλους ανθρώπους, κινηματογραφεί και παρατηρεί γείτονες, διηγείται σκέψεις και μνήμες από την παιδική της ηλικία και την οικογένειά της, σε ένα πρωτόγνωρα αποτυπωμένο social distancing που σήμερα πια μας φαίνεται πολύ πιο γνώριμο.

Zentralflughafen THF (Κεντρικό αεροδρόμιο THF), του Karim Aïnouz (Γερμανία, Γαλλία, Βραζιλία / 2017 / 97 min.)
Το αεροδρόμιο Τέμπελχοφ του Βερολίνου, αλλοτινό καμάρι της ναζιστικής Γερμανίας και μνημείο του επεκτατισμού της, είναι σήμερα ένα κτίριο που η χώρα δεν θέλει να θυμάται και το χρησιμοποιεί ως ανύπαρκτο κράτος μέσα στο κράτος – ένας χώρος προσωρινής φιλοξενίας όσων αιτούνται πολιτικό άσυλο. Η αρχιτεκτονική συναντά τον ανθρωπισμό σε αυτή την ωδή του σπουδαίου Βραζιλιάνου σκηνοθέτη Καρίμ Αϊνούζ σε όσους ονειρεύτηκαν το ταξίδι προς μια καλύτερη ζωή και προσωποποιούνται από τον κεντρικό ήρωα, έναν δεκαοκτάχρονο Σύρο που δεν θέλει να ξεχάσει ποτέ την πατρίδα του όσο κι αν παλεύει να μην επιστρέψει σ’ αυτήν.

Top Docs

Notturno (Νυχτερινό), του Gianfranco Rosi (Ιταλία, Γαλλία, Γερμανία / 2020 / 100 min.)
Η νέα ταινία μιας από τις πιο ξεχωριστές φωνές του σύγχρονου ντοκιμαντέρ διεισδύει στα άδυτα ενός τόπου όπου η τυραννία, οι εισβολές και η τρομοκρατία θρέφουν η μία την άλλη, σ’ έναν φαύλο κύκλο βίας και καταστροφής. Γυρισμένη την τελευταία τριετία στα σύνορα Ιράκ, Κουρδιστάν, Συρίας και Λιβάνου, η ταινία ανακαλύπτει με συνταρακτικό τρόπο την καθηλωτική ομορφιά της ανθρωπότητας που ξυπνά κάθε μέρα σε μια ατελείωτη νύχτα.

Le Fils de l’épicière, le Maire, le Village et le Monde (Ο γιος του μπακάλη, ο δήμαρχος, το χωριό κι ο κόσμος), της Claire Simon (Γαλλία, Βέλγιο / 2020 / 111 min.)
Στο Λουσάς, στη Νότια Γαλλία, μια μικρή ομάδα ανθρώπων έχει μαζευτεί εκεί όπου κάποτε βρισκόταν το παντοπωλείο του χωριού. Ανάμεσα σε αμπελώνες και ανθισμένες κερασιές, καταστρώνεται ένα επιχειρηματικό πλάνο που δεν έχει προηγούμενο στον αγροτικό κλάδο: το στήσιμο μιας υπερσύγχρονης πλατφόρμας για την προβολή ντοκιμαντέρ στο ίντερνετ. Η Κλερ Σιμόν συμπληρώνει μ’ ένα ντοκιμαντέρ-παρακλάδι το επικών διαστάσεων, εννιάωρο έργο της Το χωριό –έναν συναρπαστικό φόρο τιμής στo ίδιo ουτοπικό περιβάλλον– διατυπώνοντας ένα διακριτικό και διαυγές σχόλιο για την ομορφιά του να οραματίζεσαι έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής.

The Last Hillbilly (Ο τελευταίος χιλιμπίλης), των Diane Sara Bouzgarrou & Thomas Jenkoe (Γαλλία, Κατάρ / 2020 / 80 min.)
Στην πολιτεία του Κεντάκι λέγεται συχνά ότι οι κάτοικοι νιώθουν πιο κοντά στα Απαλάχια Όρη παρά στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. Όσοι έχουν απομείνει στην περιοχή αποκαλούνται μειωτικά «χιλμπίληδες». Ο Μπράιαν Ρίτσι, ένας καλοσυνάτος ντόπιος εργάτης και στοργικός πατέρας, αντιμετωπίζει τον χαρακτηρισμό αυτόν με περηφάνια: τον χρησιμοποιεί τακτικά στα λεπταίσθητα ποιήματα που γράφει, για να ορίσει την ταυτότητά του και να γκρεμίσει τα στερεότυπα. Μακριά από τα παραδοσιακά αφηγήματα για την άγρια φύση της χώρας, η ταινία καταθέτει μια ύστατη κινηματογραφική μαρτυρία, αλλά και μια μαγευτική ελεγεία, για έναν κόσμο που εξαφανίζεται – περιμένοντας να επινοηθεί από την αρχή.

The Jump (Το σάλτο), της Giedrė Žickytė (Λιθουανία, Λετονία, Γαλλία / 2020 / 85 min.)
1970, Ημέρα των Ευχαριστιών, κάπου στον Ατλαντικό Ωκεανό. Ένα αμερικανικό περιπολικό σκάφος διασταυρώνεται μ’ ένα σοβιετικό πλοίο. Ένας Λιθουανός ναύτης του σοβιετικού πλοίου βουτά πάνω από τα παγωμένα νερά και προσγειώνεται στο κατάστρωμα του αμερικανικού σκάφους, σε μια φρενήρη διαδρομή προς την ελευθερία. Για κακή του τύχη και παρά την παγκόσμια κατακραυγή από τα μίντια, οι Αμερικανοί τον παραδίδουν ξανά στους Σοβιετικούς. Μέσα από σπάνιο αρχειακό υλικό και μια δραματική πρωτοπρόσωπη αφήγηση από τον παρολίγον αποστάτη, τον ογδονταεξάχρονο πλέον Σίμας Κουντίρκα, ξετυλίγεται μπροστά μας ένα από τα πιο απρόβλεπτα και σύνθετα διπλωματικά επεισόδια του Ψυχρού Πολέμου. Ένα ταξίδι που ξεπέρασε κάθε φαντασία και αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για τους ανθρώπους της καθημερινότητας, τον κινηματογράφο, αλλά και την πολιτική σκηνή.

NextGen

Petites Danseuses (Μικρές μπαλαρίνες), της Anne-Claire Dolivet (Γαλλία / 2020 / 90 min.)
Η Ιντά, η Ολάμπ, η Ζαν και η Μαρί χορεύουν στους ήχους πιανιστικής μουσικής, συμφωνικής μουσικής, σύγχρονων κομματιών… σε σχολές μπαλέτου, στους δρόμους, ακόμη και στα υπνοδωμάτιά τους. Είναι μεταξύ 6 και 11 ετών. Αγαπιούνται πολύ, τραβάνε βίντεο τον εαυτό τους, συγκρίνονται μεταξύ τους και αλληλοϋποστηρίζονται. Επίσης, εκνευρίζει η μια την άλλη, ορισμένες φορές ζηλεύουν και φτάνουν στο σημείο να απορρίπτουν τις φίλες τους. Πώς να είναι άραγε για ένα κοριτσάκι να μεγαλώνει στον έντονα ανταγωνιστικό κόσμο του επαγγελματικού χορού;

On Fait Salon (Τριμάροντας την κουβέντα), της Léa Forest (Γαλλία / 2019 / 27 min.)
Σ’ αυτό το γαλλικό κουρείο δεν έχει κουβεντούλα και κουτσομπολιό. Οι πελάτες είναι όλοι αγόρια ηλικίας 12 με 18. Έρχονται για ένα κουλ μοδάτο κούρεμα για να εντυπωσιάσουν τα κορίτσια. Ενώ όμως τους τραβάει η κάμερα από μπροστά, σαν να κρύβεται ο θεατής πίσω από τον καθρέφτη του κουρείου, η σκηνοθέτις τους παροτρύνει να μιλήσουν για βαθύτερα θέματα.

Αναλυτικά όλο το πρόγραμμα στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ.