Η γαλλική παρουσία στο 30ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας 2024

Από τις 12 έως τις 21 Ιουλίου 2024

Το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας συμπληρώνει φέτος 30 χρόνια παρουσίας. Το IFG στηρίζει για μία ακόμη χρονιά το μεγάλο αυτό πολιτιστικό γεγονός, το οποίο υποδέχεται φέτος δύο Γάλλους καλλιτέχνες: τον Yoann Bourgeois και τον Josef Nadj.

APPROACH 17. OPENING. The unreachable suspension point
YOANN BOURGEOIS ART COMPANY
⌚ 19:30, 20:30 & 21:30
📅 12/07 📍 ΚΑΛΑΜΑΤΑ – Κεντρική Πλατεία
📅 13/07 📍 ΤΡΙΠΟΛΗ – Πλατεία Πετρινού
📅 14/07 📍 ΠΥΛΟΣ – Πλατεία Τριών Ναυάρχων
📅 15/07 📍 ΝΑΥΠΛΙΟ – Πλατεία Συντάγματος

Εμπνευσμένη από τη σύνθεση « Opening » από το μουσικό έργο Glassworks του Philip Glass, η παράσταση Approach 17. Opening αποτελεί μια απλουστευμένη προσέγγιση της υπαρξιακής τροχιάς, στην οποία παρακολουθούμε τις εναλλαγές μεταξύ κορύφωσης και πτώσης πάνω σε μια σκάλα που δεν οδηγεί πουθενά. Η γραμμική αφήγηση ανατρέπεται παίζοντας με την έννοια της επαναφοράς.

Ισορροπώντας σε ένα αόρατο όριο, ένας χαρακτήρας καταφέρνει να αποφύγει το κενό, παίζοντας με τους νόμους της βαρύτητας και της αιώρησης προκειμένου να φτάσει σε μια κατάσταση ελευθερίας μεταξύ ισορροπίας και ανισορροπίας.

Αυτό το οπτικό ποίημα επικεντρώνεται σε μια ιλιγγιώδη διαδρομή προς το σημείο της αιώρησης — εκείνη την απειροελάχιστη στιγμή, κατά την οποία ένα σώμα έχει καταφέρει να αγγίξει το υψηλότερο δυνατό σημείο και η αναπόφευκτη πτώση δεν έχει ακόμα ξεκινήσει.

©StudioAL

Full Moon
JOSEF NADJ
18/07 και 19/07 στις 19:00 – Μέγαρο Χορού Καλαμάτας / Black Box

Το έργο Full Moon, που έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ Χορού του Montpellier τον Ιούνιο του 2024, συγκεντρώνει επτά από τους οκτώ χορευτές της παράστασης Omma για να συνεχίσουν, να διευρύνουν και να εμβαθύνουν την έρευνα που ξεκίνησε με εκείνο το έργο. Και, αυτή τη φορά, ο Josef Nadj βρίσκεται μαζί τους επί σκηνής.

Το φεγγάρι στον τίτλο είναι μία αναφορά στο σύμπαν και τον σχηματισμό του, στη διαδικασία δηλαδή που προαναγγέλλει και προετοιμάζει την εμφάνιση της ζωής. Συνδέεται με την ανανέωση και τη μεταμόρφωση. Ο κύκλος των 28 ημερών και οι τέσσερις σεληνιακές φάσεις αποδίδουν στο έργο έναν ξεχωριστό ρυθμό, μία δική του δομή σύνθεσης.

Η έρευνα του Nadj για τις καταβολές της μουσικής και την εξέλιξή της συμπληρώνεται από έναν άλλο τομέα που επιθυμεί να εξερευνήσει σε αυτή τη δημιουργία: τον κόσμο της μαύρης αμερικανικής jazz, από τις αρχικές της μορφές – τα blues και τα spirituals – και τις μεταλλάξεις της, μέχρι τις μέρες μας· ένα μουσικό είδος που έχει καταληφθεί από λευκές πληθυσμιακές ομάδες και του οποίου η χορευτική συνισταμένη έχει σχεδόν εξαφανιστεί. Αποφάσισε να εισαγάγει τους χορευτές σε αυτή τη μουσική, σε αυτά τα ακούσματα που ήταν άγνωστα για εκείνους, αν και με κάποιον τρόπο έχουν τις ρίζες τους στην αφρικανική ήπειρο.

Μαζί με τους χορευτές, ξεκίνησε να αναλύει τις μορφολογικές ιδιαιτερότητες αυτών των ακουσμάτων, προσεγγίζοντας το πνεύμα και τη σκέψη τους και αναζητώντας ένα χορό που να τους αντιστοιχεί. Αποτέλεσμα αυτής της «συναρπαστικής εργασίας», το Full Moon προσφέρει έμμεσο φόρο τιμής σε μερικούς εξέχοντες εκπροσώπους αυτού του κινήματος: Charles Mingus, Cecil Taylor, Anthony Braxton και Art Ensemble of Chicago.

Το Full Moon χρησιμοποιεί επιπλέον ως εργαλείο τη μαριονέτα, η οποία, όπως και η μάσκα, διαπερνά όλο το έργο του Josef Nadj. Η μορφή αυτή επανήλθε επί της ουσίας κατά τη δημιουργία αυτού του έργου. Ο λόγος που τόσο η μαριονέτα όσο και η μάσκα επιστρέφουν εδώ είναι ότι και οι δύο αποτελούν κυρίαρχα σύμβολα του αφρικανικού πολιτισμού. Λειτουργώντας ως συνδετικοί κρίκοι μεταξύ του άψυχου και του έμψυχου, του κινητού και του ακίνητου, προβάλλουν μία άλλη διάσταση, ένα νόημα διαφορετικό από αυτό του «ζωντανού» σώματος, με το οποίο αντιδιαστέλλονται. Ωστόσο, για τον Josef Nadj, η μορφή αυτή αντιπροσωπεύει επίσης το καθεστώς μιας ζωής εγκλωβισμένης στη φόρμα, την οποία και ερμηνεύει ως πιθανή εκδοχή του δημιουργού, μιας δύναμης που προσπαθεί χωρίς αποτέλεσμα να αλληλεπιδράσει με τις δημιουργίες της. Υπ’ αυτή την έννοια, η παρουσία της μαριονέτας, του «ανθρώπου-κούκλας» δίπλα στους ζωντανούς, είναι μία υπενθύμιση πως καμία δημιουργία δεν είναι ποτέ τέλεια, και ότι επιβάλλεται να αποδεχτούμε την ατέλεια αυτή ως κανόνα του παιχνιδιού.

© Theo Scornstein