Το IFG στηρίζει τις 28ες Νύχτες Πρεμιέρας

«Υπερασπιζόμενο σταθερά το σινεμά ως μια απαραίτητη εμπειρία συμμετοχής και κοινωνίας, μια μυσταγωγική συνθήκη, μια ιερή κοινότητα των ονειροπόλων, που καμία οικιακή συνήθεια και κανένα streaming ή downloading δέλεαρ δεν θα καταφέρει ποτέ να αντικαταστήσει, το 28ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας φωτίζει τις μεγάλες οθόνες της πόλης μας σαν το ετήσιο, ευφορικό κάλεσμα στην αγαπημένη του φυλή», αναφέρει στο εισαγωγικό του σημείωμα ο καλλιτεχνικός διευθυντής του 28ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας – Νύχτες Πρεμιέρας, Λουκάς Κατσίκας.

Το φεστιβάλ πραγματοποιείται φέτος από τις 28 Σεπτεμβρίου έως τις 9 Οκτωβρίου 2022, αποκλειστικά σε κλειστές κινηματογραφικές αίθουσες: Άστορ, Άστυ, Δαναός, Ιντεάλ, Τριανόν – και με μοναδικές προβολές στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στο Village Cinemas @The Mall Athens.

Το Γαλλικό Ινστιτούτο Ελλάδος στηρίζει έμπρακτα και τη φετινή έκδοση και σας προτείνει έναν οδηγό για τις 24 ταινίες του φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας, που περιλαμβάνουν τη Γαλλία στις χώρες παραγωγής.

Θα βρείτε αναλυτικές οδηγίες για τις προβολές στις αίθουσες στην ιστοσελίδα του Φεστιβάλ aiff.gr

Καλό φεστιβάλ!

Οδηγός ταινιών που περιλαμβάνουν τη Γαλλία στις χώρες παραγωγής:

Διεθνές Διαγωνιστικό Τμήμα

Le Bleu du Caftan (Το Μπλε Καφτάνι), της Maryam Touzani (Μαρόκο, Γαλλία, Βέλγιο, Δανία / 2022 / 118 min.)
Σε μια από τις παλαιότερες συνοικίες του Μαρόκου, ένα παντρεμένο ζευγάρι συντηρεί ένα παραδοσιακό ραφείο και μαζί ένα γάμο από τον οποίο κάθε ερωτική διάθεση έχει παρέλθει. Εκείνη πασχίζει με την υγεία της και το πόσο της λείπει λίγη τρυφερότητα. Εκείνος παλεύει με την καταπιεσμένη ομοφυλοφιλία του. Κι ένας νεαρός μαθητευόμενος έρχεται να τρυπώσει καταλυτικά ανάμεσά τους. Ένας κόσμος αγάπης ως απάντηση σε μια αναχρονιστική πραγματικότητα. Τρεις άνθρωποι που εφευρίσκουν πώς να συνυπάρξουν κόντρα στα σκληρά προστάγματα της ζωής. Αυτή την ιστορία διηγείται με τρυφερότητα, ήρεμη συγκίνηση και δύο θαυμάσιες πρωταγωνίστριες η Μαριάμ Τουζανί, κερδίζοντας το βραβείο FIPRESCI στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα των Καννών.

Retour à Séoul (Επιστροφή στη Σεούλ), του Davy Chou (Γαλλία, Γερμανία, Βέλγιο, Κατάρ / 2022 / 119 min.)
Η Φρέντι, μια νεαρή Γαλλίδα ασιατικής καταγωγής, ταξιδεύει κρυφά από τη μητέρα της στη Νότια Κορέα για να συναντήσει τους βιολογικούς γονείς της. Αυτό που δεν γνωρίζει είναι πως βάσει της νομοθεσίας, πρέπει να δώσουν και οι δύο τη συγκατάθεσή τους γι’ αυτή τη συνάντηση αλλιώς το ταξίδι της δεν έχει νόημα. Με μια στοχαστική, αλλά συνάμα περίτεχνη αφήγηση που ξεδιπλώνεται σε ελλείψεις, ο Ντέιβι Τσου ανακαλεί γνώριμους κώδικες της ταινίας ενηλικίωσης και υπογράφει μια πανανθρώπινη σονάτα για όσα μας καθορίζουν κι όσα νομίζουμε πως θέλουμε αλλά ποτέ μας δεν θα γίνουμε. Εξωπραγματική κεντρική ερμηνεία από την πρωτοεμφανιζόμενη (αλλά διακεκριμένη εικαστικό) Παρκ Τζι-Μιν. Με αισθητή διαφορά μία από τις καλύτερες ταινίες του 75ου Φεστιβάλ Καννών.

Pamfir (Παμφίρ), του Dmytro Sukholytkyy-Sobchuk (Ουκρανία, Γαλλία, Πολωνία, Γερμανία, Χιλή / 2022 / 108 min.)
Παραμονές του τοπικού παγανιστικού καρναβαλιού, ο Παμφίρ επιστρέφει στην Ουκρανία έπειτα από μήνες, για να περάσει χρόνο με τους δικούς του. Όταν ο έφηβος γιος του βάζει φωτιά στην εκκλησία του χωριού, ο Παμφίρ θα αναγκαστεί να μεταφέρει λαθραία εμπορεύματα από τη Ρουμανία για να πληρώσει τα έξοδα, κάτι που θα τον μπλέξει ξανά στα δίχτυα της παρανομίας. Με αναφορές στην αρχαία τραγωδία, αλλά και τη βιβλική ιστορία του Αβραάμ και του Ισαάκ, και με στιβαρή σκηνοθεσία που τον καθιερώνει ως ένα από τα πλέον υποσχόμενα ταλέντα του ανατολικοευρωπαϊκού σινεμά, το δυναμικό αυτό ντεμπούτο μετατρέπει την προδιαγεγραμμένη πορεία ενός φτωχοδιάβολου σε μια διαχρονική ιστορία εξιλέωσης και άρρηκτων οικογενειακών δεσμών.

Falcon Lake (Λίμνη Φάλκον), της Charlotte Le Bon (Καναδάς, Γαλλία / 2022 / 100 min.)
Πρώτος έρωτας, μια ευρηματική ιστορία φαντασμάτων, ή μήπως και τα δύο; Στο μυαλό του 14χρονου Μπαστιέν και της μεγαλύτερης, πιο περπατημένης Κλοέ, πάντως, ο θρύλος γύρω από τη λίμνη Φάλκον στον Καναδά, αποτελούν απλώς επιπρόσθετο στοιχείο θερινής έξαψης γύρω από ένα αδιάκοπο φλερτ στο οποίο το κορίτσι έχει τον πρώτο λόγο. Άλλωστε, στον κόσμο των ερωτοχτυπημένων εφήβων όλα φαντάζουν και μοναδικά και πρωτόγνωρα και τρομακτικά, όπως με εξαιρετική ευστοχία αποτυπώνει η Σαρλότ Λε Μπον στο υποβλητικό ντεμπούτο που έκλεψε τις εντυπώσεις στο Δεκαπενθήμερο του Φεστιβάλ Καννών. Ένα φιλμ αίνιγμα, δεξιοτεχνικά δοσμένο, εμποτισμένο από τα κινηματογραφικά φαντάσματα ενός ειδυλλιακού τοπίου που ταιριάζει γάντι σε ταινία τρόμου.

Astrakan (Αστρακάν), του David Depesseville (Γαλλία / 2022 / 105 min.)
Δωδεκάχρονο αγόρι μεγαλώνει σε ανάδοχη οικογένεια στη γαλλική επαρχία. Το συνεσταλμένο φλερτ του με μια συμμαθήτρια, η νεφελώδης σχέση του με τη νεαρή που έχει αναλάβει την κηδεμονία με βασικό κίνητρο τα λεφτά, ο θρησκευτικός συντηρητισμός της τοπικής κοινότητας και οι εξάρσεις βίας που αναδύονται μέσα από τις πιο αναπάντεχες καθημερινές καταστάσεις, εξαρχής προορισμένες να εγγραφούν σε άβατες γωνιές της μνήμης, αποτελούν τα υλικά με τα οποία ο πρωτοεμφανιζόμενος Νταβίντ Ντεπεσβίλ φιλοτεχνεί το ιμπρεσιονιστικό πορτραίτο μιας ευάλωτης προεφηβικής εμπειρίας. Ένα σκηνοθετικό ντεμπούτο περίτεχνων υπαινιγμών και ελλειπτικής προσέγγισης, που έρχεται να σοκάρει με τη μαεστρία ενός πρώιμου Χάνεκε.

Διεθνές Διαγωνιστικό Ντοκιμαντέρ – Stranger Than Fiction

De Humani Corporis Fabrica (Περί της δομής του ανθρώπινου σώματος), των Véréna Paravel & Lucien Castaing-Taylor (Γαλλία / 2022 / 118 min.)
Αναμφίβολα η πιο σοκαριστική και ωμή κινηματογραφική δημιουργία της χρονιάς, το νέο ντοκιμαντέρ των δημιουργών του «Leviathan» εισβάλλει στα έγκατα των γαλλικών νοσοκομείων για να πραγματοποιήσει μια κυριολεκτική και μεταφορική κατάδυση στα σπλάχνα της ανθρώπινης ύπαρξης. Με ανατριχιαστικό υλικό από το εσωτερικό ευάλωτων σωμάτων κατά τη διάρκεια κάθε είδους χειρουργικών επεμβάσεων, με τους γιατρούς να τελούν φύλακες ενός απόκοσμου καθαρτηρίου και τους διαλόγους τους να προσφέρουν ανέλπιστες εκλάμψεις κατάμαυρου χιούμορ, το φιλμ δοκιμάζει τις αντοχές του θεατή και μαζί τα όρια του σινεμά τεκμηρίωσης και των φιλοσοφικών του προεκτάσεων. Είμαστε απλώς ένα κομμάτι πληγωμένης σάρκας ή η θνητότητά μας είναι απλώς ένας λόγος να γιορτάσουμε θριαμβευτικά, όπως μας καλεί το απρόσμενο φινάλε;

How to save a dead friend (Πώς να σώσεις έναν νεκρό φίλο), της Marusya Syroechkovskaya (Σουηδία, Νορβηγία, Γαλλία, Γερμανία / 2022 / 104 min.)
Επιστρατεύοντας αντισυμβατική ειρωνεία και ακατέργαστη νεανική ενέργεια, η πρωτοεμφανιζόμενη Ρωσίδα σκηνοθέτιδα υπογράφει ένα από τα πλέον αναγνωρισμένα ντοκιμαντέρ των τελευταίων ετών. Η ταινία της συμπυκνώνει το χρονικό μιας καταραμένης σχέσης μεταξύ ενός αγοριού και ενός κοριτσιού που ακούνε Joy Division καθώς ο κόσμος που καταλαβαίνουν σαν δικό τους καταστρέφεται. Το «Πώς να Σώσεις Έναν Νεκρό Φίλο» είναι πάνω απ’ όλα βίωμα, έχει μέσα του την αλήθεια και την αυθεντικότητα ενός home-video ντοκουμέντου. Έχει όμως και μια ποιότητα που οδηγεί κάτι το ανείπωτα προσωπικό στο να χαρακτηρίσει με συνταρακτική ακρίβεια μια ολόκληρη εποχή και τη χαμένη απ’ ό,τι φαίνεται γενιά της.

Casa Susanna (Το Σπίτι της Σουζάνα), του Sébastien Lifshitz (Γαλλία / 2022 / 97 min.)
Εξήντα χρόνια πριν, σε ένα απομονωμένο οίκημα έξω από τη Νέα Υόρκη, «κλειστό» σε αδιάκριτα βλέμματα, άνθρωποι έζησαν τα πρώτα τους «ανοιχτά» χρόνια. Κάποιοι, τα μοναδικά τους «ανοιχτά» χρόνια. Το σπίτι της Σουζάνα ήταν ο χώρος όπου έβρισκαν προσωρινό καταφύγιο, και ζούσαν σαββατοκύριακα της ζωής τους, άντρες που ήθελαν να ντύνονται γυναίκες. Οι εναπομείναντες της εποχής, ελεύθεροι πια, καθώς και απόγονοι συμμετεχόντων, φωτίζουν με τις εξιστορήσεις τους ένα πολύτιμο κεφάλαιο της LGBTQI+ ιστορίας που μέχρι πρότινος ήταν χαμένο, ανασύροντας από τη λήθη την άκρως συγκινητική περίπτωση μιας χούφτας ανθρώπων οι οποίοι λαχταρούσαν μόνο να είναι για λίγο ο εαυτός τους. Με το θαυμάσιο ντοκιμαντέρ του, ο πολυβραβευμένος Γάλλος σκηνοθέτης υπογράφει την πιο απαραίτητη queer ταινία της χρονιάς.

Icons

Godard : Seul le cinéma (Γκοντάρ), του Cyril Leuthy (Γαλλία / 2022 / 101 min.)
Ελάχιστες προσωπικότητες είναι τόσο άρρηκτα συνυφασμένες με την κινηματογραφική τέχνη όσο ο Γκοντάρ. Και κανείς δεν την καθόρισε, δεν την ριζοσπαστικοποίησε, δεν την έκανε παντιέρα και δεν την προβόκαρε ενίοτε όσο ο πατριάρχης της Νουβέλ Βαγκ, σε βάθος μιας καριέρας μυθικής που γαλουχήθηκε στα Cahiers du Cinema και εκτινάχθηκε από τα αναλογικά χρόνια των 60s, όπου τα πάντα στον κόσμο άλλαζαν, έως τις μέρες της ψηφιακής μας πραγματικότητας. Ένα ντοκιμαντέρ απαραίτητο και μαζί σημαδεμένο από τη συγκυρία του θανάτου του, που αντικρίζει με δέος το ανεξίτηλο στίγμα του και σκιαγραφεί τη γραμμή κατά την οποία οι έννοιες Γκοντάρ και σινεμά, ταυτίζονται.

Τα Αγαπημένα των Φεστιβάλ – Festival Darlings

Sentinelle Sud (Νότια Φρουρά), του Mathieu Gérault (Γαλλία / 2021 / 96 min.)
Στον απόηχο μιας φονικής ενέδρας στο μέτωπο του Αφγανιστάν, ένας νεαρός Γάλλος στρατιώτης επιστρέφει στην πατρίδα του και αποπειράται να ξαναφτιάξει τη ζωή του. Μάταια, καθώς με τη βοήθεια των πρώην συμπολεμιστών του σύντομα καταλήγει στο οργανωμένο έγκλημα. Η μετατραυματική κατάστασή του περιπλέκεται ακόμη περισσότερο, όταν το παρελθόν επιστρέφει για να τον στοιχειώσει και να φέρει στο προσκήνιο τη διαφθορά και την αλαζονεία του σύγχρονου κεκαλυμμένου αποικιοκρατισμού. Εκρηκτικό κοκτέιλ φιλμ νουάρ και κοινωνικού δράματος, που ξεχωρίζει χάρη στην κλιμακούμενη ένταση, την καθαρότητα της αφήγησης, αλλά και τις ερμηνείες του Νιλ Σνάιντερ, του Σοφιάν Καμές και του Ντενί Λαβάν.:

Avec amour et acharnement (Οι δυο όψεις του ξυραφιού), της Claire Denis (Γαλλία / 2022 / 116 min.)
Στο κοχλάζον ερωτικό δράμα της Κλερ Ντενί με θέμα τα πάθη σε εκκρεμότητα και τα επαναλαμβανόμενα λάθη, οι Ζιλιέτ Μπινός και Βενσάν Λιντόν υποδύονται ένα ζευγάρι που βλέπει τον ισχυρό δεσμό του να κλονίζεται από την απροσδόκητη επιστροφή του προηγούμενου συντρόφου της Μπινός και άλλοτε κολλητού του Λιντόν. Ερμηνείες κλάσης που φλογίζουν σε εσωτερικούς κυρίως χώρους, ένας τρίτος παράγοντας που για τη μισή και πλέον ταινία παραμένει ευφυώς ένα βλέμμα που στοιχειώνει, μια πνιγηρή καύλα που αποτυπώνεται σε ανυποχώρητα σάρκινους χαρακτήρες και οι γνώριμοι της σκηνοθέτιδας Tindersticks να υπογράφουν το σάουντρακ (ο αγγλικός τίτλος της ταινίας παραπέμπει στο ομώνυμο κομμάτι τους) επιβεβαιώνουν εκ νέου πως η Ντενί είναι από τους ελάχιστους δημιουργούς που ψηλαφίζουν τον πόθο και το τίμημά του ολόπλευρα. Βραβείο Σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ Βερολίνου.

Un lugar llamado Dignidad (Αποικία Dignidad), του Matías Rojas Valencia (Χιλή, Γαλλία, Γερμανία, Αργεντινή, Κολομβία / 2021 / 99 min.)
Βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, το υποβλητικό φιλμ μάς μεταφέρει στη Χιλή λίγο μετά τον Β’ Παγκόσμιο, όπου Γερμανοί πρώην Ναζί ίδρυσαν τη διαβόητη Colonia Dignidad, μια μυστηριώδη θρησκευτική κοινότητα που ενεπλάκη σε σωρεία εγκλημάτων με τις ευλογίες του καθεστώτος Πινοσέτ. Όμως αντί για ένα συμβατικό ιστορικό δράμα, η ταινία υιοθετεί την οπτική ενός άπορου Χιλιανού αγοριού που επιλέγεται για να σπουδάσει εκεί, όπου θα έρθει αντιμέτωπο με τις αμφιλεγόμενες παιδαγωγικές μεθόδους και την επικίνδυνη εύνοια του ηγέτη της αποικίας. Σαν ζοφερή εκδοχή της «Αλίκης στη Χώρα των Θαυμάτων», με σουρεαλιστικές πινελιές που δεν θα έμοιαζαν παράταιρες στο σύμπαν του Γιώργου Λάνθιμου, ο Ματίας Ρόχας Βαλένσια μετουσιώνει μια σκοτεινή σελίδα από την ιστορία της χώρας του σε τολμηρό, εφιαλτικό παραμύθι.

Ta farda (Μέχρι να έρθει το αύριο), του Ali Asgari (Ιράν, Γαλλία / 2022 / 86 min.)
Ανύπαντρη μητέρα και φοιτήτρια δέχεται απροειδοποίητα τηλεφώνημα από τους γονείς της που της ανακοινώνουν ότι έρχονται να την επισκεφθούν. Με τη βοήθεια της κολλητής της, και με τον χρόνο να κυλά αμείλικτα εναντίον της, ξεχύνεται πανικόβλητη στη χαοτική Τεχεράνη προκειμένου να βρει κάποιον να κρατήσει το μωρό της για μια μέρα, καθώς οι δικοί της δεν γνωρίζουν καν την ύπαρξή του. Με έναν σκληρό ρεαλισμό-σήμα κατατεθέν των καλύτερων στιγμών του ιρανικού σινεμά, αλλά και σαφείς επιρροές από τον Κριστιάν Μουνγκίου, ο Αλί Ασγκάρι κινηματογραφεί με αξιοζήλευτη στιβαρότητα την οδύσσεια μιας γυναίκας που αναζητά απεγνωσμένα συμμάχους σε μια εχθρική πόλη, και ταυτόχρονα τη θέση και την ταυτότητά της στο σύγχρονο Ιράν.

Plus que jamais (πιο πολύ από ποτέ), της Emily Atef (Γαλλία, Γερμανία, Λουξεμβούργο, Νορβηγία / 2022 / 123 min.)
Νεαρή γυναίκα με ανίατη ασθένεια ανακαλύπτει το μπλογκ ενός άντρα με παρόμοια μοίρα, ο οποίος ζει στη Νορβηγία και μοιάζει συμφιλιωμένος με το δικό του επικείμενο τέλος. Όταν εκείνη επιλέγει να πάρει τη μοίρα στα χέρια της και να ταξιδέψει για να τον συναντήσει, ο σύντροφός της (ο Γκασπάρ Ουλιέλ, στον τελευταίο του ρόλο) αδυνατεί να πάρει ψύχραιμα την απόφασή της. Όσο αβανταδόρικος κι αν είναι ο κεντρικός ρόλος, η Βίκι Κριπς της «Αόρατης Κλωστής» τον ενδύει με περισσή αξιοπρέπεια και είναι πραγματικά στοιχειωτική, σε μια ελεγεία που ανακαλύπτει τον χαμένο χρόνο μιας ζωής που διακόπτεται απότομα σε λυτρωτικές σιωπές. Mια από τις πιο συναισθηματικά φορτισμένες στιγμές του πρόσφατου Φεστιβάλ Καννών.

L’Envol (Τα πορφυρά πανιά), του Pietro Marcello (Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία / 2022 / 100 min.)
Ο σκηνοθέτης του «Μάρτιν Ίντεν» διασκευάζει τα «Πορφυρά Πανιά» του Αλεξάντρ Γκριν, μεταφέροντας τη δράση στη Γαλλία του Μεσοπολέμου και παρακολουθώντας την ιστορία της Ζουλιέτ, μιας κοπέλας που από παρίας του χωριού εξελίσσεται σε όμορφη και καλλιεργημένη ονειροπόλο. Με ένα περίτεχνο κινηματογραφικό στυλ, κι επικαλούμενος τον Ζακ Ντεμί, ο Μαρσέλο μπολιάζει το σύμπαν της ηρωίδας του με προφητείες, μουσική, ρομαντική ποίηση, αλλά και τα αρχέτυπα κλασικών παραμυθιών. Σαν αποτέλεσμα, η μόλις δεύτερη μεγάλου μήκους μυθοπλασία του μοιάζει σταδιακά να ανθίζει όπως κι η πρωταγωνίστριά του, αφηγούμενη στην αισιόδοξη πορεία της την πιο γλυκιά ιστορία, αλλά κρύβοντας στον πυρήνα της την πεμπτουσία του μοντέρνου σινεμά.

La Nuit du 12 (Η Νύχτα της 12ης), του Dominik Moll (Γαλλία, Βέλγιο / 2022 / 114 min.)
Μια κρύα νύχτα του χειμώνα, σε μια μέχρι πρότινος φιλήσυχη κωμόπολη, ένα νεαρό κορίτσι βρίσκεται φρικτά δολοφονημένο και δύο αστυνομικοί μετατρέπουν σε εμμονή τους την επίλυση του απεχθούς εγκλήματος, αγνοώντας το προσωπικό κόστος που αναμένεται να επιφέρει η έρευνά τους. Ακολουθώντας αριστοτεχνικά την παράδοση θρίλερ όπως το «Zodiac» του Ντέιβιντ Φίντσερ και το «Memories of Murder» του Μπονγκ Τζουν-Χο, ο βραβευμένος με Σεζάρ Ντομινίκ Μολ ανοίγει τον φάκελο και ανακινεί συναρπαστικά τις λεπτομέρειες μιας από τις πιο αινιγματικές υποθέσεις στα πρόσφατα αστυνομικά χρονικά.

Saules aveugles, femme endormie (Ιτιά τυφλή, γυναίκα κοιμώμενη), του Pierre Földes (Γαλλία, Καναδάς, Ολλανδία, Λουξεμβούργο / 2022 / 108 min.)
Με σκηνικό το Τόκιο μετά τον καταστροφικό σεισμό του 2011, ο Πιερ Φολντ υπογράφει ένα παραισθησιογόνο φιλμ κινουμένων σχεδίων βασισμένο σε διηγήματα του Χαρούκι Μουρακάμι, με πρωταγωνιστές ομιλούντες βατράχους, εξαφανισμένες γάτες και ήρωες πρόθυμους να εγκαταλείψουν τις βαλτωμένες τους ζωές για να αποτρέψουν έναν ακόμα πιο εφιαλτικό επερχόμενο σεισμό. Ακροβατώντας ανάμεσα στο παράλογο, το ονειρικό και το υπαρξιακό, κι αναπαράγοντας δεξιοτεχνικά τη μυστηριώδη ατμόσφαιρα και τις μεταφυσικές ανησυχίες του Ιάπωνα συγγραφέα, το «Τυφλή Ιτιά και Γυναίκα Κοιμώμενη» είναι μία sui generis υπνωτική δημιουργία που ενορχηστρώνει ένα ευφάνταστο οπτικοακουστικό τσουνάμι για να φιλοτεχνήσει τις προσπάθειες μιας χούφτας χαμένων ψυχών να επανεφεύρουν τον εαυτό τους.

Holy Spider (Ιερή Αράχνη), του Ali Abbasi (Δανία, Γερμανία, Σουηδία, Γαλλία / 2022 / 117 min.)
Στυγνός serial killer κυκλοφορεί στους νυχτερινούς δρόμους της ιερής πόλης Μασχάντ εξοντώνοντας ιερόδουλες, γιατί έτσι θεωρεί ότι εκπληρώνει το θεάρεστο καθήκον τού να εξαγνίσει τον κόσμο από τους αμαρτωλούς. Μέχρι που μια ατρόμητη δημοσιογράφος διακινδυνεύει τη ζωή της για να τον ξεσκεπάσει. Όπως αποδεικνύεται, όμως, η αληθινή απειλή για τις γυναίκες στη σύγχρονη ισλαμική πραγματικότητα δεν είναι κάποιος παρανοϊκός δολοφόνος αλλά μια ολόκληρη κοινωνία που τις θυματοποιεί συστηματικά. Καφκική ταινία τρόμου μεταμφιεσμένη σε τεταμένο θρίλερ, η «Ιερή Αράχνη» στηρίζεται σε συνταρακτικά αληθινά συμβάντα για να πλέξει έναν πανίσχυρο ιστό αγωνίας γύρω από το κοινό. Βραβείο Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Καννών για την πρωταγωνίστρια Ζαρ Αμίρ-Εμπραχίμι.

Regra 34 (Κανόνας 34), της Júlia Murat (Βραζιλία, Γαλλία / 2022 / 100 min.)
Φοιτήτρια ποινικού δικαίου και ακτιβίστρια υπέρ των γυναικείων δικαιωμάτων το πρωί, online σεξεργάτρια τα βράδια, η νεαρή Σιμόνε αρχίζει να βαδίζει σε ανεξερεύνητα μονοπάτια όταν ανακαλύπτει ότι την ελκύει ο σαδομαζοχισμός και οι πιο βίαιες ερωτικές συμπεριφορές. Μέχρι που οι πειραματισμοί της αρχίζουν να φλερτάρουν με τον κίνδυνο. Ειλικρινείς σκηνές πορνογραφικού σεξ, η πρωτοεμφανιζόμενη Σολ Μιράντα ατρόμητη σε ένα ρόλο που απαιτεί απ’ αυτή μεγάλη τόλμη, ένας ανοιχτόμυαλος στοχασμός για το τι σημαίνει να διεκδικείς την κυριότητα στο σώμα, τις επιθυμίες και τις ηδονές σου: αυτή είναι η θαρραλέα, προκλητική και γεμάτη ιδέες ταινία που κέρδισε τη Χρυσή Λεοπάρδαλη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο. Ακατάλληλη για ανηλίκους.

L’Immensita (Απέραντη Αγάπη), του Emanuele Crialese (Ιταλία, Γαλλία / 2022 / 97 min.)
Στη Ρώμη του ’70, μια μητέρα διοχετεύει στα τρία της παιδιά όση αγάπη λείπει από το γάμο της. Το μεγαλύτερο, η Αντριάνα, είναι ένα κορίτσι που θα ήθελε να είναι αγόρι και το οποίο, κάθε φορά που νιώθει ξένο από τον γύρω κόσμο, καταφεύγει στη φαντασία του, στα τραγούδια του Αντριάνο Τσελεντάνο και της Ραφαέλα Καρά, στα κρυφά αισθήματά του για ένα άλλο κορίτσι και στην αγκαλιά της ανοιχτόμυαλης μάνας του. Με θεσπέσια πρωταγωνίστρια την Πενέλοπε Κρουζ, ένας από τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του σύγχρονου ιταλικού σινεμά υπογράφει ένα λυτρωτικά αυτοβιογραφικό και φαντασμαγορικό δράμα για το πώς ο ίδιος διεκδίκησε τη σεξουαλική ταυτότητα και διαφορετικότητά του σε μια εποχή ανέτοιμη ακόμη να δεχτεί κάτι τέτοιο.

Story of my Wife (Η Ιστορία της Γυναίκας), της Ildikó Enyedi (Ουγγαρία, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία / 2021 / 169 min.)
Σε ένα παρισινό καφέ των αρχών του 20ού αιώνα, ένας ναυτικός βάζει στοίχημα να παντρευτεί την πρώτη γυναίκα που θα δει να διαβαίνει την πόρτα. Ευτυχώς γι’ αυτόν, η γυναίκα για την οποία κερδίζει το στοίχημα είναι η εκθαμβωτική Λίζι. Δυστυχώς, όμως, ένας γάμος που ξεκινά σαν χαριτωμένο αστείο σύντομα μετατρέπεται σε μια συναισθηματικά επώδυνη καταβύθιση στη ζήλεια. Δουλεύοντας σε έναν επικό αφηγηματικό καμβά, η υποψήφια για Όσκαρ δημιουργός του καταξιωμένου «Ψυχή και Σώμα» διασκευάζει με τρομερή καλαισθησία και χολιγουντιανών προδιαγραφών φιλοδοξία ένα μεγαλειώδες μυθιστόρημα καταδικασμένου έρωτα. Στον πρωταγωνιστικό ρόλο, μια πορσελάνινης ομορφιάς Λεά Σεϊντού.

Close, του Lukas Dhont (Βέλγιο, Ολλανδία, Γαλλία / 2022 / 105 min.)
Δύο 13χρονα αγόρια, ο Λεό και ο Ρεμί, περνούν το καλοκαίρι τους παίζοντας τους ιππότες και βοηθώντας τους γονείς του πρώτου στις αγροτικές εργασίες. Κάνουν σχεδόν τα πάντα μαζί, αλλά στην αρχή της σχολικής χρονιάς η φιλία τους διακόπτεται εξαιτίας ενός βίαιου γεγονότος. Για να καταλάβει τι έχει συμβεί, ο Λεό στρέφεται στη μητέρα του φίλου του, γυρεύοντας πρόωρες απαντήσεις σε ερωτήματα μεγαλύτερα από την ηλικία του. Ο Ντοντ επιδεικνύει έξοχη χρήση του φωτός, του χρώματος και του κινηματογραφικού ρυθμού, έχοντας παράλληλα έναν θαυματουργό πιτσιρικά πρωταγωνιστή. Διυλίζοντας το συναίσθημα των μινιμαλιστικών συνθέσεών του, υπογράφει ένα εύθραυστο δράμα συνταρακτικής έντασης και, για πολλούς, τον πραγματικό Χρυσό Φοίνικα των φετινών Καννών.

Jean Eustache

La Maman et la Putain (Η Μαμά και η Πουτάνα), του Jean Eustache (Γαλλία / 1973 / 219 min.)
Ό,τι έχετε ακούσει γι’ αυτήν τη μυθική ταινία είναι αλήθεια. Το φιλμ του Ζαν Εστάς προκάλεσε θύελλα αντιδράσεων όταν κέρδισε το Μεγάλο Βραβείο στις Κάννες το 1973, συζητήθηκε όσο ελάχιστες δημιουργίες του μεταπολεμικού γαλλικού σινεμά και με το πέρασμα του χρόνου απέκτησε την αίγλη ενός cult αριστουργήματος. Μια διεισδυτική σπουδή στις ανθρώπινες επαφές και το σεξ, όπως προκύπτει από τις προσπάθειες ενός νεαρού ήρωα (Ζαν-Πιερ Λεό) να καταλάβει βαθύτερα και να προσεγγίσει περισσότερο τις γυναίκες. Ένα φιλμ με μερικά από τα πιο συγκλονιστικά διαλογικά μέρη που ειπώθηκαν ποτέ, χαρακτήρες και καταστάσεις που σοκάρουν με την αμεσότητά τους κι έναν ολόκληρο διαλογισμό γύρω από τις έννοιες της δέσμευσης, της αφοσίωσης, της κατανόησης και της ζήλιας. Προβάλλεται στην πρόσφατα αποκατεστημένη ψηφιακή κόπια.

Mes Petites Amoureuses (Μικρές μου Αγαπημένες), του Jean Eustache (Γαλλία / 1974 / 118 min.)
Ο Ντάνιελ μεγαλώνει με τη γιαγιά του στην ύπαιθρο. Λίγο πριν ξεκινήσει η σχολική χρονιά, η μητέρα του τον παίρνει μαζί της στην πόλη. Όταν πια επιστρέψει, είναι φανερό πως έχει μεγαλώσει περισσότερο από τα υπόλοιπα αγόρια του χωριού. Ο Εστάς προσεγγίζει την έλξη που του ασκούσαν οι γυναίκες με μία σειρά από φαινομενικά ασήμαντα εφηβικά βιώματα, παραμένει ωστόσο αποστασιοποιημένος κι απολύτως καυστικός με τον ήρωά του. Ευλογημένες από τη φωτογραφία του Νέστορ Αλμέντρος, οι «Μικρές Αγαπημένες» αποτελούν υπόδειγμα αυτοβιογραφικού σινεμά και μια φιλοσοφημένη ματιά πάνω στην ενηλικίωση και τη μάχη των φύλων. Μαζί με τη «Μαμά και την Πουτάνα», ένα από τα πλέον κλασικά δίπτυχα του γαλλικού σινεμά.

Αναλυτικά όλο το πρόγραμμα στην ιστοσελίδα του φεστιβάλ Νύχτες Πρεμιέρας: aiff.gr